Op zoek naar de olifanten

In de droge rivierbedding stuift het zand met iedere meter die we afleggen omhoog. De 4X4 Landcruiser baant zich een weg door het mulle zand als een ploeg op een akker. Onwrikbaar en onvermoeibaar duikt het gaten in, werkt het zich door geulen en beklimt het stenen en rotsen. Als een Belgisch trekpaard werkt het zich door de meters stof en zand van het rivierbed. Geen uitdaging te groot om onze zoektocht verder af te leggen. Bij de meest onmogelijke obstakels stapt de gids uit om naar een uitgang in het labyrint te zoeken. Onvermoeibaar blijft hij zich inzetten om ons de beloofde bergolifanten te laten zien. De sporen zijn duidelijk en tonen letterlijk de porseleinkast waarin ze de ravage hebben veroorzaakt. Afgerukte takken, vernielde bomen, stukgevreten stammen, met achter gelaten ingedroogde uitwerpselen. Volgens de gids geen goed teken. Vooralsnog geen verse sporen in het zand, vochtige uitwerpselen of natte verse olifantenpoep. Wel af een toe een groot gat in het rivierbed. Schijn bedriegt in dit dorre droge land. Onder de oppervlakte ligt water, veel helder fris water. Water op soms maar 1 of 2 meter diepte. Met wat kracht weten de olifanten een gat te creëren om de ondergrondse rivier te bereiken. De manier voor olifanten om aan drinkwater te komen, tot wel 250 liter per dag. Terwijl de uren aan ons voorbij trekken, we nog steeds geen olifanten hebben gevonden en het gehobbel, gebeuk en geschud van de jeep meer dan zat zijn, gloort en af toe hoop aan de horizon. Een vers spoort vertelt ons dat we steeds dichter bij komen, tot het spoor onverklaarbaar weer verdwijnt en we wederom teleurgesteld achterblijven. Iets verteld ons dat er vast mensen zijn die kunnen vertellen in welke richting ze zijn gelopen. Met wat hulp van verdwaalde bewoners blijken we steeds meer in de richting te komen. Totdat onze gids enthousiast roept dat we nu toch echt in de buurt moeten zijn. De achtergelaten ravage is duidelijk en de olifantensporen zijn duidelijk zichtbaar in het zand. Op dat moment verschijnt er aan de horizon een kudde olifanten die rustig hun omgeving opgrazen. Onverstoorbaar kijken ze ons aan, niet geïntimideerd door mensen, gaan ze gestaag door met eten. Een groep van 9 olifanten, waarvan 2 baby’s komt ongehinderd in onze richting. Op minder dan 100 meter schieten we de ene foto na de andere foto. In de volle hitte van de Afrikaanse zon genieten we onbeschut van dit natuurschoon. Geen boom in de omgeving om onder te schuilen voor de hitte. Tot moeder natuur besluit dat dit iets te veel is voor het lichaam. Het begint mij steeds meer te duizelen, het zweet breekt mij uit en ik word zwart voor de ogen. Net op tijd bereik ik de achterbank van de auto om daar vervolgens flauw te vallen. Wapperend probeert Gerard mij wat koelte te geven en na ongeveer 5 minuten trek ik weer een beetje bij. Beduusd blijf ik vervolgens op de achterbank zitten om de zon maar even te laten voor wat die is en het natuurschoon vanaf de achterbank te bekijken. Na uren van zoeken zijn we blij dat we ons doel bereikt hebben. Inmiddels kijken we allebei uit naar het koele heldere water van ons zwembad. Niet alleen om het stof van ons af te spoelen, maar ook om weer af te koelen en het hoofd weer helder te krijgen.