Kolkende watervallen van Iguaçu

27 augustus 2017 - Iguaçu, Brazilië

Eén van de redenen waarom we voor Brazilië hebben gekozen is vanwege de watervallen van Iguaçu. Aangemerkt als één van de zeven wereldwonderen, is dit wereldwonder te aanschouwen van zowel de Braziliaanse kant als van de Argentijnse kant. Beiden groot en indrukwekkend maar wezenlijk anders. Je merkt dat iedereen je eigenlijk aanraad om vooral de Argentijnse kant te bezoeken. Die zou niet alleen mooier zijn maar ook ligt het grootste gedeelte van het Nationale Park Iguaçu Argentinië. Dus zijn we gestart met de Argentijnse kant en hebben we ons over de grens laten chauffeuren samen met nog een Sloveense gast die we Mister Late Slowakije hebben gedoopt.  We zouden om 09:00 uur vertrekken maar hoe dan ook (nog eten, douchen, scheren, puistjes uitdrukken, weet ik veel) het werd bijna een uur later. Er stonden drie dingen op ons lijstje voor de Argentijnse kant, nl. een boottocht, trails lopen en met een treintje terug. Bij de ingang hebben we Mister Late Slowakije gelijk gedumpt, omdat hij ons humeur al aardig had verpest. Door hem een heel uur van de dag gemist. Geheel in de veronderstelling dat we met een boot als "Maid of the Mist" (Bruce Almighty) lafjes over de rivier zouden dobberen, was de verrassing groot toen we met reddingsvest in grote speedboot werden gepropt en ons een "Happy shower" werd gewenst?? Daarop trok de boot met de nodige PK's de rivier op om zich na wat buitelingen richting het gebulder te begeven. Nadat de bemanning droogpakken aantrok en wij onze spullen in droogtassen moesten opbergen, voer de boot niet alleen richting de watervallen, maar ging er zo dicht tegenaan, dat het water van de waterval met bakken over ons en de boot heen kwam. We waren niet nat maar zeiknat van het water. En wij niet alleen, maar alle mensen op de boot. De kracht van het water, het gebulder van de val en de mist van het opspattende water is zo'n natuurgeweld wat je niet snel zult vergeten. We hebben het er nu een paar dagen later nog over. Het is één van de meest indrukwekkende dingen die we ooit hebben gedaan. Gelukkig was Gerard weer zo slim om ons "snel droog en altijd handig" handdoekje mee te nemen zodat we ons een beetje konden afdrogen. Met het lopen van de trails hebben we de rest in de zon droog gelopen. We hebben verschillende trails gelopen, maar wat ze gemeen hebben is dat het ene uitzichtpunt nog mooier is dan het andere. Iedere keer weer een andere waterval, uitzichtpunt of rivier die uitmond in een waterval. In totaal kent het park 270 watervallen, variërend tussen de 40 en 80 meter. Zeker niet de hoogste watervallen ter wereld maar kennelijk wel de grootste. De laatste trail die we liepen aan de Argentijnse kant leidde ons naar de  "Devils Trot" en eindigde op een plek waar het leek of de wereld verging. Op deze plek komt het water uit verschillende richtingen samen en verdwijnt het met gebulder over de rand om vervolgens 80 meter lager te eindigen. Hier voel je de aarde trillen, spat het water je om de oren, ben je stil door alle indrukken en voel je je als mens heel nietig. We waren zo onder de indruk dat we nog net met het laatste treintje naar beneden konden om op tijd bij onze chauffeur te zijn.  Stappen we uit bij het eindpunt en wie zien we uit hetzelfde treintje stappen, jawel Mister Late Slowakije. Gerard zegt nog met een glimlach tegen hem "right on time".  Fijn, kunnen we het tijd het park verlaten zodat we de zonsondergang op het drielandenpunt van Brazilië, Argentinië en Paraquay nog kunnen zien (verzoekje van onze kant). Staan we vervolgens bij de uitgang is Mister Late Slowakije weer weg, pleitte, verdwenen... en de eerste 25 minuten niet te vinden. Heeft die gast, ondanks dat we om 17:00 uur bij de ingang hadden afgesproken, om 17:00 uur nog even ruim de tijd genomen om een beetje "souvenirs te shoppen". We konden hem wel wat (en de chauffeur ook) en waren helemaal klaar met hem. Gerard en ik hebben hem maar de "cold treatment" gegeven om ter plaatse maar geen ruzie te krijgen. Gelukkig heeft de chauffeur er nog voor kunnen zorgen dat we om 18:19 uur op het drielandenpunt waren waar we nog net de zon achter de horizon zagen verdwijnen.  Het enige wat nog miste aan deze ervaring was een glaasje Argentijnse Sauvigon blanc. En terwijl ik de camera in gereedheid bracht heeft Gerard een fles wijn bij een restaurant gescoord om deze dag in stijl af te sluiten.


Zaterdag zijn we naar de Braziliaanse kant gegaan (zonder Mister Late Slowakije ;-). Daar is feitelijk maar 1 trail die je kunt lopen, maar die je een fantastisch overzicht geeft op de Argentijnse kant waar alle watervallen naar beneden komen. Kortom van de Braziliaanse kant heb je het panoramaoverzicht en zie je pas hoe ontzettend groot alles is. We hebben daar wat uurtje doorgebracht en hebben de zon achter de watervallen zien verdwijnen. Een ervaring rijker (en een zonnebril armer, omdat spontaan het glas uit de bril sprong en in de kolkende waterval verdween) hebben we Iguaçu inmiddels achter ons gelaten, maar de herinneringen hebben we opgeslagen niet alleen in ons hoofd, maar ook op film en foto. Kunnen we later in alle rust nog een terugkijken op deze ervaring.

1 Reactie

  1. Riny:
    30 augustus 2017
    Wat een belevenissen. Mooi met al die watervallen gr