Wakker worden is best wel spannend

Onrustig lig ik te woelen op het matrasje in de campervan. In mijn hoofd ben ik al drie keer opgestaan om te kijken naar de zonsopkomst. Ik stel mij beelden voor van schitterende rode ochtenden met over het meer een deken van mist. Dit was de plek waar we wilden overnachten. Aan het water met uitzicht op een meer en groene heuvels. Als ik het kleine gordijntje naast mijn bed opensla zie ik mist, heel veel mist. Eigenlijk meer mist dan ik had gehoopt. Terwijl de grijze werkelijkheid langzaam tot mij doordringt besluit ik het gordijntje maar weer dicht te doen en nog even wat te gaan slapen. Misschien heb ik morgenochtend meer geluk. Als ik mijzelf in slaap probeer te krijgen borrelt het in mijn hoofd. Weet ik zeker dat ik zoveel mist heb gezien? Het zal vast een vochtige ochtend zijn, maar een boom op 2 meter naast de campervan niet zien? Dat is is wel hele dichte mist. Terwijl ik mij afvraag of ik het wel goed heb gezien, sla ik nog een een keer het gordijntje open. Ja, ik zie toch echt mist. Maar ik zie ook kleine druppeltjes op het raam en als ik goed kijk is de mist op het raam niet overal even dik. Terwijl ik langzaam met mijn vingers over het raampje strijk zie ik de mist opklaren en laat ik op het raam natte strepen achter. Het is condens en gelukkig geen dikke mist. Op dat moment ben ik klaarwakker omdat ik mijn kans zie. Achter de natte condensstrepen op het raam zie ik een schitterende zonsopgang. Ik ben gelijk klaarwakker en schiet in mijn kleren. Zachtjes wil ik naar buiten glippen om Gerard niet teveel wakker te maken. Helaas lukt dat niet. Om te fotograferen heb ik namelijk mijn camera en een groothoeklens nodig. En laten die nu net in de kluis onder het bed liggen. Even ben ik in dilemma, maar omdat ik de schitterende zonsopgang zie, wint mijn doorgeslagen hobby het van Gerard laten slapen. Hij moet er aan geloven en het bed moet toch echt omhoog. En dat terwijl hij nog zo lekker lag te slapen. Buiten loop ik snel nog met mijn jas en schoenen open naar de waterkant om wat foto’s te maken. Wat ik zie is een grotendeels droog meer als gevolg van de eb, mistflarden tussen de bomen en een rozige lucht. Ja, die foto wil ik maken. Ik vrees dat er nog meer van dit soort ochtenden zullen komen. Dit was namelijk pas onze eerste nacht in New Zealand. Om mij toch enigszins aan te passen heb ik besloten de fotoapparatuur iedere avond klaar te zetten, zodat ik voortaan ongegeneerd weg kan glippen. En ik beloof dat ik dan echt zachtjes zal doen.