Route 66: via Oatman op naar de Grand Canyon

Gisteravond kwamen we laat aan in Kingman. Te laat om nog via Oatman te rijden. Oatman is een klein zilver/goudmijnstadje gelegen in de bergen aan de historische route 66. Vanuit ons hotel werden we binnen 1 km decennia teruggeworpen in de tijd. Dit is het gedeelte van de route 66 waar het om draait. Nostalgie, sfeer, oude voertuigen, saloons, het is hier allemaal te vinden. Niet veel is er meer over van de route 66, maar van wat er nog over is, is dit het best bewaarde geheim.  Amerikanen, toeristen, motorrijders, we hebben ze allemaal voorbij zien komen vandaag. Of eigenlijk niet voorbij, want de wegen zijn smal wat inhalen onmogelijk maakt. Daarnaast willen de Amerikanen niet te veel in het wegonderhoud van de route 66 investeren om het nostalgische karakter van de route te bewaren. Veel kilometers hebben we over de route 66 afgelegd, met diverse hoogtepunten op ons pad. Allereerst hebben we de bergen getrotseerd. Niet een beetje berg met een duidelijke berm of vangrail. Nee, paden die door de bergen van Arizona lopen, waarbij je blij bent dat je geen tegenligger tegenkomt en met een hoofdknik naar rechts tientallen of enkele honderden meters het ravijn naar beneden inkijkt. Oatman zelf was een ware oase. Alsof de tijd hier anderhalve eeuw heeft stilgestaan. Stel je een oude cowboyfilm voor en je komt aardig in de buurt van Oatman. Het enige verschil is dat hier ezels rondliepen. Niet rond het dorpje of in de wei, nee gewoon op de hoofdstraat, voor je auto, achter je auto of naast je auto.  Ezels die al bedelend wat voer willen hebben wat je voor 1 dollar in ieder winkel kan kopen. De ezels hebben een instinct als het gaat om voedsel. Zonder tasje ben je niet interessant , laten ze je met rust, komen ze niet achter je aan en zoeken ze andere gewillige slachtoffers. Tot het moment dat je een tasje in je hand hebt. Als een kolonie bijen weten ze je als een grote honingpot te vinden. De vraag is, wat moet je doen als een ezel een hap in je buitenspiegel zet. In ons geval wilden we het dorpje verlaten, maar werd de weg versperd door de kudde ezels. Geen beweging in te krijgen. Dan maar raampje een klein beetje open om te zeggen dat ze wegmoeten gaan. Weg ezel, weg ezel…. nou dit exemplaar voelde er meer voor om ongeveer zijn hoofd op mijn schoot te leggen. En het raampje dicht doen lukte ook niet omdat zijn hoofd er tussen zat. Eerst hebben we zijn hoofd teruggeduwd…. toen snel het raampje dicht…. Ezel boos en zet de buitenspiegel tussen zijn tanden. Nou, toen zijn we dus voorzichtig naar voren gereden. Voorzichtig klinkt vriendelijk, diervriendelijk zelfs… tot we zagen dat een ezel die voor onze auto stond niet meer weg kon. Bleek dat onze band op zijn hoef stond. Oeps…..toch minder diervriendelijk dan bedoeld.  Ik ben voorzichtig weer naar achterenen gereden en Gerard is uitgestapt. Uitgestapt, om als een volleerde cowboy een kudde ezels op te jagen. Met één klap op de kont, geduw en gejoel wist hij de kudde ezels in beweging te krijgen en konden we onze weg weer vervolgen. Wat volgde wat een mooie rit door de woestijn waarbij we op een gegeven moment onze stoeltjes hebben uitgeklapt en onder een boom hebben geluncht. Terwijl het verkeer vanuit de bergen verder de route 66 afreed zaten wij onze bruine bolletjes als twee Hollanders op te eten. Na de lunch zijn we naar de Grand Canyon gereden. Een lange rit, waarvan zeker het laatste gedeelte heel mooi was. Zeker, omdat we er toen pas achter kwamen dat we cruise control hadden en hadden uitgevogeld hoe het werkte ( en dan heb je al 2000 km achter de rug). Hoe dichter bij de Canyon, hoe groener het werd. We verblijven in een pareltje. Een lodge, direct gelegen aan de Grand Canyon. We lopen onze lodge uit en binnen 10 meter staan we op rand van de Grand Canyon. Fantastische vergezichten die, zeker met de stand van de zon en met de zonsondergang, van kleur veranderen. Het ene moment is de rots grijs, dan weer rood, dan weer goud. En boven ons, zweefde een condor. Zoals we ons hebben laten vertellen door de lokale park-ranger, de grootse landvogel met een spanwijdte van meer dan 3 meter.  30 jaar geleden waren er nog maar 22. Nu zijn er in totaal meer dan 400, zowel in het wild als in gevangenschap. Door slimme broedprogramma’s heeft men het aantal weer kunnen laten groeien. Het is bijzonder om hier te zijn. We genieten met volle tuigen. Morgen gaan we overdag het park bezichtigingen. Overal zijn hop on – hop off bussen die je naar alle uitzichtpunten brengen. We kijken er nu al naar uit. Net als naar onze helicoptervlucht over de canyon. Om 15:30 uur gaan we de lucht in om 45 minuten de schoonheid van bovenaf waar te nemen. De canyon is één van de zeven wereldwonderen, maar voor ons is deze vakantie 1 groot wereldwonder op zich. We hebben nu 9 dagen gehad. Maar we hebben nog zeker 12 dagen voor de boeg voor de rest van het wonder.