Rode zandduinen

Dat we naar de Soussosvlei wilden stond al vast. Het was één van de redenen om naar Namibië te gaan. Bij het samenstellen van het reisprogramma stonden de rode zandduinen bovenaan het wensenlijstje. Zo heeft ieder land zijn highlights, must-sees en must-do’s, en de zandduinen is met recht de highlight van Namibië te noemen. Zo is het landschap niet te vergelijken met een ander landschap. Kwart over vier werden ging de wekker. Ruim op tijd om nog even een licht ontbijt te nemen en daarna met de gids de laatste 120 km. te rijden naar het gebied. De zandduinen zijn spectaculair te noemen en het licht van de zonsopgang bespeelt de zandduinen door deze iedere keer van kleur te veranderen. Zo verkleurd het gebied al naar gelang het tijdstip en de zonsterkte van roze naar dieprood. Het gebied kent een verscheidenheid aan zandduinen die in hoogte variëren, waarvan de hoogste meer dan 300 meter hoog is. De hoogte is ook bepalend voor de namen die de duinen hebben gekregen. Zo is de Big Pappa uiteraard hoger dan de Big Mamma. Nu is het beklimmen van de duinen een aardige opgave. Niet alleen loop je stijl omhoog door het mulle zand, maar met wat wind word je ook nog aardig gezandstraald. Voor Gerard een reden om deze uitdaging aan te gaan en één van de duinen te beklimmen. Het heeft even geduurd voordat hij boven was, maar de afdaling naar beneden ging een stuk sneller. Al was het alleen maar omdat iedereen het een uitdaging vindt om de helling naar beneden af te rennen, te rollen of te boarden. De snelheid van  de afdaling doet de klim naar boven bijna teniet. Het is een bekroning die net even te kort duurt. Tussen de rode zandduinen ligt de deadvlei, of te wel de dode vallei, met bomen van 900 jaar oud, die al minstens 300 jaar dood zijn. In een omgeving van rood zand en met een witte bodem van versteend zout springen de bomen er uit. De aanwezigheid van de bomen in de pan zijn een bijzondere gewaarwording. Het is bijzonder dat bomen in dit gebied hebben weten te overleven. Ook wij hebben een foto genomen van de boom die in alle reisbrochures wordt gebruikt voor het gebied. Hij staat prominent in de pan. In de Soussesvlei kan het trouwens aardig spoken. We hebben het aan den lijve moge ondervinden. De straffe wind zette regelmatig aan waardoor we letterlijk gezandstraald werden. De foto’s van het gebied laten een vreemd landschap zien, waarbij de wind de overhand had. Het geeft een aardige impressie van het landschap en de kracht van de wind. Op de terugweg zijn we nog even langs een kloof gereden en hebben de afdaling naar benden gemaakt. Zo bevind je je het ene moment op een rode zandberg en een uur later loop je door een diepe canyon. Een voordeel, bij de laatste hadden we geen last van de wind of het zand. Terug bij ons huisje hebben we eerst een lekkere douche genomen……. en hebben we ons verbaast over de plekken waar het zand had weten te komen.