Waar de tijd heeft stilgestaan

2000 km. hebben we al weggereden in de eerste week. De grote afstanden liggen nu wel een beetje achter ons. Vanaf nu zullen we geen honderden kilometers per dag meer hoeven rijden. Nu lijkt 550 km. niet veel om te rijden op een dag en normaliter draaien we daar onze hand niet voor om. Maar in een situatie met slechte wegen leidt het soms wel eens tot lange dagen. Net als een paar dagen terug toen we een reisdag hadden van 8 uur. De 8 uur hebben we ook nodig gehad om op onze plaats van bestemming aan te komen. Nu is het feit dat we volgens het schema vroeg hadden moeten vertrekken, maar dat we nog een bezoek aan Kolmanskop wilde brengen. Het reisschema bracht ons in de middag daarvoor langs deze lokatie, alleen bleek Kolmanskop toen dicht te zijn. Vandaar dat we het bezoekje in de vroege uren hadden gepland en om 8 uur al voor de poort stonden. Zo waren we niet alleen de meute aan verwachte toeristen voor, maar zouden we het bezoekje ook nog eens met de lange reisdag kunnen combineren. Achteraf bezien is het gelukt, maar is het wel een lange dag geworden. Gelukkig hadden we het huisje voor de nacht net voor de schemering bereikt. Want met volop Gems- en Springbokken langs de weg wilden we niet het risico lopen dat ze voor de auto langs zouden springen. De keuze om in de vroege ochtend naar Kolmanskop te gaan was een goede. Zeker voor een doorgeslagen hobbyfotograaf als ik, die in een soort Walhalla beland bleek te zijn. Kolmanskop is een oud Duits mijnbouwstadje midden in de woestijn , dat door het zand is ingehaald. Halverwege de jaren 50 hebben de Duitsers het stadje achter zich gelaten en is de diamantopgraving hier tot een halt gekomen. Het lijkt alsof de Duitsers hier slechts de deur achter zich dicht hebben getrokken. De oude gebouwen zijn inmiddels verweerd, maar hebben de tand des tijd redelijk doorstaan. Binnen in de woningen is het woestijnzand soms tot een aantal meter hoog te vinden. Daardoor krijgt het ziekenhuis, de slager, de bakker een vreemde uitstraling. Op het terrein hebben ze een permanente tentoonstelling over het stadje en zijn diamantopgravingen ingericht. Daaruit bleek dat Kolmanskop in die tijd zijn eerste röntgenapparaat in Namibië had. Alleen niet om zieken door te lichten, maar om smokkel van diamanten in schoenen te voorkomen. Dat de arbeiders iets bij wilden verdienen is niet vreemd. Het overwegend blanke dorpje, met zijn blanke opzichters werd gedomineerd door zwarte arbeiders die het zware lichamelijke werk verrichten en voor de Duitsers de diamanten uit de grond haalden. Het past niet meer in deze tijd, maar toch zien we het hier nog om ons heen. De overwegend blanke Afrikaanse boeren hebben personeel voor zich werken, maar dat zijn geen blanken. Gerard en ik moeten thuis maar eens kijken welke foto’s we willen houden. We hebben te veel mooie dingen gezien en daardoor te veel foto’s gemaakt. Het levert een aardige verzameling op. En dat maal 2, want niet alleen ik ben aan het schieten, Gerard kan er ook wat van.