Een gezegende vlucht…. volgens Jafar

Wat 4 maanden geleden begon met een voorbereiding is nu werkelijkheid geworden. We zitten er, in Borneo om precies te zijn. Veilig geland, een lange reis achter de rug, al genoeg indrukken opgedaan en nu in de hostel in Kuching om even tijd te maken voor het reisverslag. Zaterdagavond zijn we vertrokken vanaf Amsterdam met Etihad om af te reizen naar Borneo. Kort voor take-off klonk Jafar van Aladin door de speakers met een intimiderende stem om een Arabisch reisgebed op te dragen. Enigszins geïntimideerd door de norse zware stem keken Gerard en ik elkaar aan, trokken een wenkbrauw op en lieten het reisgebed, en de Arabische tekens die op het beeldscherm verschenen, enigszins overdonderd op ons in werken. Jafar is ons gedienstig geweest deze reis. Zonder noemenswaardige problemen zijn we veilig geland in Abu Dabu en konden we zonder vertraging of andere problemen het tweede deel van de reis voortzetten. Ook deze keer is Jafar meegereisd, net als de Tsjechische stewardess die voor ons ging zitten en voor de start een kruisje sloeg. Door de dubbele zegening hadden we ook nu weer onbedoeld extra beenruimte gekregen, geen last gehad van turbulentie, geen vertraging en als topping een zachte landing. Kortom dubbel genaaid houdt beter, gaat ook in dit geval dus op. Gisteravond laat kwamen we aan in Kuala Lumpur en hadden we net de laatste shuttleservice naar het hotel. Waarmee wordt bedoeld dat we hier dus ook weer mazzel hadden. Goed geslapen, fris gedoucht en buikje vol met intercontinentaal ontbijt heeft de shuttleservice ons vanmorgen weer keurig afgezet op het vliegveld en zijn we, uiteraard weer op tijd, vertrokken voor onze laatste vlucht naar Borneo. Na een goede vlucht zonder vertraging kwamen we vanmorgen aan op een zonovergoten Borneo. Zonder pogingen te worden opgelicht en een veilige taxirit zijn we afgezet bij onze centraal gelegen hostel. Vandaag hebben we leuke mensen ontmoet, leuke gesprekken gehad, de stad verkend, een museum bezocht, een boottocht gemaakt en bij zonsondergang romantisch gegeten aan de rivier. Kortom, Jafar was nog niet klaar met zijn zegeningen. Hij had nog een aantal reservezegeningen in petto.

Maar goed je kunt het noodlot niet tarten en soms moet je luisteren naar Jafar en de geest. Je kunt maar zoveel wensen doen en dan is het klaar.  Dan is de fles echt leeg. Naast de boodschap van Jafar in het vliegtuig is door de stewardess in niet mis te verstane woorden in het vliegtuig verteld dat Maleisië duidelijke regels heeft, waaronder de doodstraf op drugsdelicten. Na het voor waarheid te hebben aangenomen kwamen we er later bij de bagageband achter dat de reistas van Gerard kapot was en dat het slotje was opengebroken. We zijn niet gearresteerd, maar durven wel de link te leggen met de sealbag met zout.  Zout wat we hebben meegenomen om bloedzuigers los te krijgen die we in het oerwoud zeer waarschijnlijk op gaan doen. Ik hoop dat de drugshond pijn in zijn hoofd heeft van de zoutoverdosis en de komende tijd blijft zuipen. Wij nemen het zekere voor het onzekere en gaan Jafar niet tarten. Gerard en Ik krijgen langzaam het gevoel dat onze zegeningen voor dit moment even allemaal gebruikt zijn. Het zout verdwijnt uit de koffer en daar gaan we een andere oplossing voor zoeken. Net als dat we gaan nadenken voor de komende dagen hoe we ons droog gaan houden op onze trekkings.  Volgens de weersverwachting krijgen we de komende dagen thunderstorms en thundershowers. Nou zie ik deze berichten in Nederland niet zo snel voorbij komen, maar na de lege fles van Jafar maken we ons een klein beetje zorgen over het weer van de komende dagen.

Kortom de essentie van het verhaal….. drink een fles nooit helemaal leeg en bewaar altijd een beetje. Je weet nooit wanneer je dorst hebt.

Liefst Antoinette en Gerard.