Daddy Cool

Soms heb je van die kleine cadeautjes op  je reis. Een leuke ontmoeting, een heerlijke maaltijd of dat ene leuke plekje met dat fantastische uitzicht. Zo is ons gisteren een cadeautje “overkomen” waardoor we al twee dagen de liedjes van Boney M. aan het zingen zijn. BOB is echt uit en Boney is hot and alive. Na een week BOB en andere varianten van reggae te hebben gehoord ben ik er wel een beetje klaar mee. Een week van reggaemuziek is echt wel voldoende. Nog meer wordt een marteling, een nagel over een schoolbord.  En daarom zingen we nu de liedjes van Boney M. Daddy Cool, Sunny, you name it en wij zingen het. We zijn geïnspireerd geraakt door onze  gastheer in Ocho Rios, jawel onze zwaan kleefaan die ons in de watten heeft gelegd. Wat een heerlijke lokatie om te verblijven. Vlak bij het strand in zijn witte villa zijn we verwend. Met drankjes, maar ook met een continentaal en Jamaicaans ontbijt. In dit geval een combinatie op je nuchtere lijf van toast met jam en gebakken broodfruit, gefrituurde dumplings en gebakken groente. Voedzaam genoeg om drie maaltijden te vervangen en de rest van de dag niet meer te willen eten en gekruid met zoveel knoflook en kruiden dat het spontaan de muggen bij je weghoudt. Tijdens het ontbijt kreeg het gesprek een bijzondere wending. Eerst belandden we in een videogesprek met zijn broer in London die op dat moment achter het stuur door de straten van Londen reed. Daarna ging de telefoon naar zijn vrouw die ons toch ook echt moest zien. Wij, zijn gasten die hij graag aan iedereen wilde laten zien. Eerst aan Josh (Jozef denken wij nog steeds) en de bijzondere Canadees (met wintervrees) een dag eerder en nu aan zijn broer en schoonzus, die trouwens net getrouwd waren. Geen detail bleef ons gespaard en zo kwamen wij vervolgens te weten hoe deze Jamaicaan toch aan zijn grote witte villa was gekomen. Gekocht, verstandig belegd, met de opbrengsten uit de tijd dat hij de lead-gitarist was van Boney M. Het was toch wel jammer dat we zo weinig tijd hadden en dat we niet wat langer konden blijven. Hij wilde ons graag naar de studio brengen van zijn vriend de drummer van Boney M. die verder op in de straat woonde en Rita Marley (jawel de vrouw van) was een goede vriendin van hem.  Zo weten we inmiddels dat Rita dus de zangeres van de groep was, dat de manager de band heeft getild voor minimaal 6 miljoen pond, dat Bobby Farrel zijn vermogen er door heen gesnoven vanwege zijn cokeverslaving en dat hij daar dood aan is gegaan, dat de band uit elkaar is gegaan omdat de leadzangeres zwanger was en niet verder wilde zingen/reizen en dat de ex-vrouw van onze gastheer zijn kostuums heeft vernietigd (gevalletje wraak ?) Net toen we dachten dat we alles hadden gehoord en gezien hadden werden we verder meegnomen. Verder terug het tijdperk in van Boney M. Gerard en ik werden voor de TV gezet en zagen vervolgen onze gastheer op het podium swingen in zijn gekleurde jaren 70 glitterpak met dito hoed. En naast hem stond Rita op zijn intro en solo te swingen. Net als wij, alleen nu ongeveer 30 jaar later. Ook wij werden nu meegenomen in de eerste noten van Daddy Cool waarbij ons gastheer het nummer inzette met tududududeh tududuh tududududeh tududuh ( nog 2 x) …I’m crazy like a fool, bye bye Daddy Cool. Voor de ouderen (jawel lees mijn leeftijd en ouder) onder ons. We beschikken over zijn foto’s en hebben ook een filmpje gemaakt. De nostalgie van 2 decennia van geleden hebben we vastgelegd met de technologie van het heden. Het bleef nog lang onrustig in Jamaica……. Met de discomuziek van onze gastheer en zijn leidende basgitaar.