Boven de Grand Canyon en op de Prairie

Hoera, het was zover. We hebben het er maanden over gehad of we het zouden doen of niet. Het is toch kostbaar, even over de canyon vliegen. Maar de, ach je bent hier toch maar één keer, heeft het gewonnen van onze Hollandse nuchterheid om de canyon van de grond af te zien. Hoe was het vraag je je misschien af. Nou het was voortdurend wowmoment (van ben ik hier echt) die 45 minuten duurde.  We hadden het voor geen goud willen missen. Het lokale vliegveld, van de maatschappij waar wij mee vlogen) heeft een rij van 10 helikopters staan die doorlopend alle toeristen bedienen op een blik van de canyon. Deze ochtend hadden we het getroffen, een strakke blauwe lucht en geen zuchtje wind op het vliegveld. Beter dan gisteren. De vlucht heeft ons de vele kanten van de canyon laten zien. En dan hebben we met 45 minuten nog maar een klein stukje gezien. Dit stukje natuurwonder van 2 biljoen jaren oud heeft een immense oppervlakte. Het is niet te bevatten hoe groot en divers het is. We vlogen over grote groene bossen, heuvels en uiteraard de canyon, waarbij ook de “bergen” in de canyon allerlei namen hebben als markeringspunt, namen zoals halve maan en drakenrug.  En tussen al die bergen stroomt de Colorando als een oneindige zilveren slang door het landschap. We hebben genoten………. Om eerlijk te zijn… ik met samengeknepen billen. Gerard heeft, naast de foto’s en filmpjes vanuit de helikopter, mijn gepijnigde en angstige blik goed vast weten te leggen. Want de eerlijkheid gebied te zeggen (wat je niet zou verwachten) dat ik toch een beetje vliegangst heb. Niet voor het vliegen, maar voor de turbulentie. En laat zo’n helikopter toch behoorlijk dansen op ieder zuchtje wind. En de opmerking van de piloot  “we gaan nu naar een ander gedeelte, dus we gaan nu behoorlijk klimmen en het kan hier behoorlijk winderig zijn” deed geen goed. Tussen mijn schietgebedje, zweterige handjes en gesloten ogen door, zag ik stiekem dat drie mensen mij wat weewarrig en lacherig aankeken. Gelukkig duurde het gestuiter maar even en voelde ik Gerard zijn knie tegen de mijne, waarmee hij wilde zeggen “Het komt wel goed schatje”. Met een grote grijns op zijn gezicht genoot hij van het uitzicht en werd ik stiekem toch wel een beetje uitgelachen. Het is goed gekomen. We zijn na 45 minuten weer veilig geland en het kotszakje………….. dat heb ik niet nodig gehad.

Het was een dag van uitersten. Na de helicoptervlucht zijn we doorgereden naar Monument Valley. Het gebied van de Navojo Indianen. We hadden gehoopt op tijd aan te komen voor onze paardrijtocht, maar onze rit duurde uiteindelijk toch een kleine twee uur langer. Het gebied is totaal anders dan de Grand Canyon. Dit is het echte Indianen land. Hier staan overal grote rotsen op de rode, stoffige droge grond. Vanuit de auto hadden we al laten weten dat we later zouden komen en dat was gelukkig geen probleem. Bij aankomst in het park hebben we ons gemeld bij onze  contactpersoon en konden we kiezen, of met onze eigen auto het park in of met een toeristenjeep. We hebben voor het eerste gekozen. De weg was eigenlijk geen weg te noemen.  Het was een soort dirtroad die bestond uit gaten en bulten. Waarbij op sommige gedeelten het rode zand door de wind tot een soort “rood strand” had geleid. Gelukkig kon onze auto het aan en waren we na 25 minuten op onze bestemming. Daar, midden in de vallei stonden onze paarden. Samen met een Indianengids en zijn 8-jarige zoon zijn we met zijn vieren, drie uur lang te paard door de vallei gereden. Wat een manier om het landschap te ervaren. De stof in onze mond en neus, de wind in onze haren, wilde paarden om ons heen en de meeste gekke rotsformaties om ons heen hebben we ervaren. Soms stopten we bij rotsformaties zodat onze gids ons tekeningen kon laten zien op de rotsen. Tekeningen die eeuwen geleden door de indianen zijn gemaakt. Tekeningen van vogels, handen en mensen met een fluit. Bij 1 van deze rotsformaties stonden we in een soort van grot. Tijdens het gesprek vroeg onze gids of wij Indianenliedjes kenden. Op ons nee, begon hij voor ons te zingen. We konden er niets van verstaan, maar het ritme van het lied bracht ons bijna in trance. De man kon werkelijk goed zingen. Hij vertelde dat het lied ging over vogels. Dat iedere ochtend als de vogels er zijn de dag weer begint en je gelukkig mag zijn. Met alle tradities, gewoontes en gebruiken paste die lied perfect in de omgeving en het moment.  Naast goed zingen kon de man ook goed paardrijden. Net als zijn 8 jarige zoon, die kennelijk in het zadel geboren is. Wat een lenigheid en kundigheid hebben deze mensen met paarden. En dan niet op de geciviliseerde gedressuurde manier zoals wij die kennen, maar gewoon ruig en met 1 handje. Gelukkig kwam mijn weekend westernrijden wat ik een paar jaar geleden in de Ardennen heb gedaan goed van pas. Het was geen beginnersritje. Maar Gerard heeft zich niet laten kennen. Heuvel op, heuvel af, in draf, door rivierbeddingen, noem het maar op. Hij is gewoon meegegaan en heeft zich niet laten kennen. Als mijn eigen cowboy heeft hij de rit getrotseerd. Soms gingen we er plotseling vandoor en Gerard…… die ging gewoon mee in galop. Na drie uur kwamen we gesloopt van het paard af. Het rijden is toch anders dan de manier waarop wij het doen. Gelukkig konden we na de rit naar onze hotelkamer voor een lekker bad en een koele douche…………. of toch niet…………. Ons nieuwe huisje voor de nacht was namelijk een plaggen hut. Bij de indianen thuis, op hun terrein. Gewoon tussen de bergen. Niets geen douche of bad, elektriciteit, Wifi, of wc. Gewoon een ronde hut gemaakt van hout en modder. Wassen hebben we gedaan met water in een emmer die in de hut stond en de wc gebruiken. Dat was een houten huisje op het terrein waar een gat in de grond was? Maar, wel hebben wel geslapen op een boxspring. Want dat stond er tenslotte wel in. We hebben heerlijk geslapen. En voor ontbijt, twee geroosterde boterhammen met ei/bacon en jam, koffie en thee, wat keurig om 9 uur werden gebracht door de indianendochter.