Vreemde kostgangers

De wereld kent vreemde kostgangers Van een beetje opdringerige verkoper staan we niet meer te kijken. Inmiddels beheersen we de kunst van het vriendelijk en resoluut afwijzen. Het gaat pas fout op het moment dat je zelf gaat twijfelen. Op het moment dat je daadkracht ook maar een klein barstje laat zien dan merken ze dat en prikken ze er onherroepelijk doorheen. Als drijfzand waar je langzaam met je enkels in zakt. De eerste stappen op het strand waren makkelijk, ja we waren op zoek naar een bedje en een parasol en ja we wilden direct aan de zee liggen. Op vraag twee had ik ook al geanticipeerd... "Wanna drink?". Ha, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Bitang is hier het lokale bier en dat moet natuurlijk geproefd worden. Maar dan zit je uiteindelijk op je bedje, onder je parasolletje, met je biertje te genieten van de woeste golven.... en dan komt het.... Wilt u: massage, ijsjes, armbandjes, petjes, zonnebrillen, riemen, horloges, sieraden, drank, omslagdoeken, dagtripjes, een houten schildpad .... of misschien toch een pedicure en manicure? En net als je iedereen hebt afgewimpeld zie je Antoinette kijken... Een pedicure en manicure...dat is eigenlijk wel nodig, en dat wilde ze toch eigenlijk al laten doen deze dagen. Dan denk je nog slim te zijn door te informeren naar de prijs (we blijven natuurlijk Hollanders en willen niet te veel betalen). Maar met het antwoord dat je krijgt kom je er niet uit, en zakt alleen maar verder weg in de handen van de verkoopster. "You name the price" krijgen we te horen. 100.000, dat lijkt ons wel een redelijk bedrag (en dat terwijl we nog niet gewend zijn aan de wisselkoers van deze duizenden roepia's). Nee, het moet toch zeker wel 200.000 zijn en dan kregen we het nog voor een vriendenprijs. Omdat we geen idee hebben wat het ergens anders kost gaan we overstag en Antoinette gaat er maar eens goed voor liggen. Maar dan komt dame 2 aanlopen, ze pakt een vijl en begint aan An d'r andere voet te werken. Het kost haar enige tijd om de dame te overtuigen dat dit toch echt niet de bedoeling is en dat er geen cent meer betaald gaat worden dan de 200.000 die met Sonya (dame 1) is afgesproken. Als we net denken dat ze eindelijk af gaat druipen begint ze aan mijn enkels te trekken (mijn voeten staan namelijk plat op mijn bedje). Ik moet ze ook maar even recht vooruit steken vindt ze, volgens mij ziet ze er een grote uitdaging in om mijn maat 50 onder handen te kunnen nemen (onder het motto: grote voeten, grote prijzen). Op het moment dat ze met een schaartje richting mijn oren gaat is toch echt de maat vol en druipt ze na en geïrriteerde blik uiteindelijk af. Dit trucje hebben we onder de knie. Maar we moeten natuurlijk zorgen dat we niet te snel automatisch NEE roepen... het bier moet natuurlijk wel af en toe blijven komen An ligt nog even van haar pedicure en manicure te genieten terwijl mijn ogen weer afdwalen naar de woeste golven met de surfers die ze proberen te bedwingen. Voorlopig blijf ik nog even mijn bedje liggen, genietend van de omgeving en...... van mijn voeten en oren blijven ze af!!!!!