Een land van contrasten

Vanmorgen hebben we het gebied rond Ai-Ais verlaten om richting Luderitz te rijden. Vol energie zaten we om 07:00 uur aan het ontbijt zodat we om 08:00 uur het gebied achter ons konden laten. Volgens Hannes zou de reistijd vandaag tussen de 6-7 uur bedragen. Hij heeft wederom gelijk gehad. Net zoals hij gelijk had toen hij zei dat Namibië een land is van contrasten, zwart vs. blank, arm vs. rijk, woestijn vs. oceaan. De verschillen zijn groot. Voor een groot deel is dat ontstaan door de eerdere kolonisatie door Duitsland en het feit dat Namibië tot begin jaren 90 bij Zuid-Afrika hoorde. Zo kun je hier Nederlands praten met de Zuid-Afrikaanse boeren en praten de inwoners nog een rap woordje Duits, maar kun je hier ook goed uit de voeten met Engels of voor diegene die het beheersen het Afrikaans. Nationale bewegwijzering kom je dan ook tegen in het Zuid-Afrikaans, Duits en Engels. Het is dan ook niet vreemd dat hier veel Duitsers te vinden zijn en het toetje op de kaart in veel gevallen uit appeltaart bestaat, of zoals ze het hier wellicht zeggen Apfelstrüdel. Ook het eten kent hier vele contrasten. Afhankelijk van waar je zit eet je groeten uit blik of verse groenten. De afstanden zijn groot, het land groot en droog en alles moet via de vrachtwagen worden afgeleverd. Op mijn vraag aan de serveerster gisteravond wat de vegetarische maaltijd inhield, kreeg ik als antwoord, datgene wat voorradig was. Zo werd mijn bestelde avondmaaltijd een kleurrijke opluistering van gewokte paprika, ui en courgette, vergezeld van een gekookt worteltje en een bloemkoolroosje. Ook tussen Gerard en mij zijn de contrasten soms groot. Terwijl ik mijn gewokte groenten at, stak hij nog maar eens een stuk van zijn steak naar binnen en keek mij meelijwekkend aan. Aan vlees geen gebrek hier en zeker niet aan verschillende soorten vlees, van bok tot rund, alles is hier te krijgen. De rit van vandaag stond ook in het teken van contrasten. Zo is het landschap veranderd van bergen naar canyongebied om vervolgens via dorre heuvels te veranderen in woestijn. Net voordat we ons huisje voor vannacht hebben bereikt reden we nog door een woestijngebied met stuivende zandduinen. 10 km. verder hebben we de kust bereikt en zitten we nu aan de oceaan. Onverwacht werd de overnachting waar we zouden blijven voor komende nacht verbouwd en zijn we overgeplaatst naar een hotel met zeezicht. Zo zitten we plots in een vier sterren hotel aan de kust met op drie meter afstand de oceaan die ruist voor ons balkon. Een groter contrast met de grote droge dorre vlakte van vanmorgen is niet mogelijk.