Een oase van rust

Langzaam verandert het landschap van Namibië op weg naar het zuiden. In alle vroegte verlaten we het gebied van de kokerbomen en de vulkanische rotspartijen en richten we ons op de onbekende schoonheid voor ons. De geasfalteerde weg maakt plaats voor stoffige gravelwegen en raakt met het verstrijken van de kilometers meer desolaat en leeg. De enkele auto’s om ons heen verdwijnen richting kleine dorpjes en niets rest ons dan een uitgestorven weg met op zijn tijd een enkele tegenligger. Gefocust op het uitgesleten spoor in de gravelweg proberen we in het ritme van de voorgangers te rijden om opspattend gravel te voorkomen. Het is een goede manier om de auto stabiel in het graveldek te houden. In onze achterruit zien we de stofwolk die we achterlaten. Mijlenver zien we af een toe een stofwolk. Een teken van een tegenligger die onze kant op komt. Onderwijl kijken we om ons heen en laten we het veranderende landschap op ons inwerken. Nieuwsgierig naar onze bestemming tellen we de kilometers die we op de gravelweg afleggen. Ai-Ais, zoveel weten we er niet van. Behalve dat de plaats in de buurt van het canyongebied moet liggen en dat Hannes deze plek voor ons geboekt heeft omdat het centraal gelegen is. Terwijl Guus Meeuwis en Robbie Williams door de meegebracht muziekbox schallen zien we in onze ooghoek iets groots opdoemen waarvan de betekenis niet direct tot ons doordringt. Het is groot, zwart met wit, en rent met zijn verendek bij ons vandaan. Gelijk gevolgd door nog een exemplaar en een stuk of 6 mini’s. Met een forse snelheid rent moeder struisvogel met haar telg bij ons vandaan en houdt vader ons nog even in de gaten. Kort hierna gevolgd door vader, die zich bij zijn gezin voegt. Nog onder de indruk van deze onverwachte ontmoeting passeert een scala aan springbokken en gemsbokken. Het is alsof we onverwacht een openlucht dierentuin zijn ingereden en iemand de hokken heeft opengezet. Verwachtingsvol kijken we na iedere bocht om ons heen zodat we niets hoeven te missen. En dan is het daar. Vanuit het niets. In het midden van de desolate omgeving tussen de bergen, een oase. Een oase met palmbomen, huisjes, een bijna drooggevallen rivier en hotspringbronnen. Ons nieuwe huisje voor de komende twee nachten. Nieuwsgierig naar de omgeving gooien we onze backpacks op de kamer en storten we ons in de bijna uitgedroogde rivier. Her en der glinstert wat water en genieten watervogels en ganzen van de welkome verfrissing. Terwijl wij staan te genieten van het contrast tussen de bijna ingedroogde rivier, het woestijnzand en het water, slentert een grote zwarte verschijning richting het water. Het blijkt een grote aap te zijn die zich bij de waterrand te goed doet aan het water en daarna in de bergketen verdwijnt. De aap verdwijnt uit het zicht, maar als we om ons heenkijken naar nog meer fauna zien we in de rivierbedding drie wilde paarden opduiken. Zonder ze te willen storen vergapen we ons aan deze vreemde setting. Het is bijna niet te bevatten om in deze oase van zand en water drie paarden op te zien doemen. Het is hier een oase van rust, maar vooral een oase met bijzondere contrasten.