50 tinten groen

Vanuit het propellervliegtuig vliegen we over Borneo. Door het kleine raampje hebben we een goed uitzicht op het oerwoud. Grote delen groen en hier en daar grote stukken kaal gekapt oerwoud. De bomen zijn verdwenen, de heuvels kaal en wat overblijft zijn kale bruine stukken heuvels die ooit weelderig groen waren. De bomen die hier ooit hebben gestaan zijn nu terug te vinden in een stuk houtsnijwerk of een teakhouten eettafel. Met een beetje geluk vindt hier ooit weer begroeiing plaats en wordt de grond niet uitgeput door palmoliebomen. Midden tussen de bomen verrijzen heuvels met groene bomen en veranderd het landschap in een vaste dichte groene begroeiing met een rivier als slang die het landschap in tweeën verdeeld.  Tussen die bomen verrijst een opening in het oerwoud met in het midden een landingsstrip voor vliegtuigen. Een paar keer per dag landt hier een vliegtuig om toeristen naar Mulu Gunung National Park te brengen. Toeristen die net als wij benieuwd zijn naar het oerwoud zoals het hier nog echt bestaat. Direct na de landing breekt de hemel open en geeft de wolkbreuk frisheid aan het land en verjaagt de benauwdheid … voor even, genoeg om even glans en glinstering te geven aan de vele kleuren vegetatie die hier te vinden zijn. 2/3 van alle vegetatie op de wereld is hier te vinden. De biodiversiteit tiert weelderig onder de tropische regenbuien. Twee en een halve dag hebben we hier om kennis te maken met Mulu. Bij aankomst hebben we ons gemeld bij het toeristeninformatiepunt en samen hebben we een programma gemaakt voor de komende dagen. Genoeg tijd om net alle hoogtepunten van de omgeving te zien, waarbij we het echte hoogtepunt klimmen naar 2000 meter om de zandstenen werelderfgoed formaties, maar even laten voor wat het is. Langzaam de omgeving verkennend zijn we gestart met een trail van 6 km door het oerwoud richting de waterval. Voorzien van poncho met boven ons donkere wolken en het gerommel van onweer hebben we gelopen tussen bomen, langs boomstammen, grote bomen, lianen, bladeren, vele soorten varens en dichte begroeiing, waarbij je alleen bij de waterval kon komen door op het gemarkeerde pad te blijven. Na ongeveer een half uur lopen zette de regen door en hield het bladerdak de vele hoeveelheid regen niet meer tegen. Met poncho en onderwijl stevig doorstappend zijn we door de hoosbuien richting waterval gelopen. Daar vonden we als beloning een overdekt wachthuisje waar we een half uur hebben gescholen voor de ergste tropische regenbui. Op de terugweg was het gemarkeerde pad bij vlagen verandert in een modderpoel met grote plassen water en hebben we geprobeerd in het donkere dichtbegroeide woud ons weg enigszins droog terug te vinden. En daar, op dat donkere natte pad, recht voor ons lag iets gifgroens van kleur wat ons met grote ogen aankeek. Met een hoofd in de vorm van een driehoek en een lang en kronkelig lijf leek het of het daar op ons lag te wachten om ons aan te vallen. Geschrokken van onze aanwezigheid had hij zijn hoofd opgeheven om te beoordelen wat hij met ons wilde doen. Net buiten zijn bereik hielden wij stil en zijn we van pad afgestapt om met een grote boog zijn gemoedstoestand niet te verstoren en veilig onze weg te kunnen vervolgen. Geschrokken van de aanwezigheid hebben we de rest van het pad terug onze ogen niet meer van het pad afgehouden. Enigszins bang om in de schemer en de regen toch nog een grote slang tegen te komen. Met onze ogen op het pad is het in zoverre goed gekomen dat we geen slangen meer tegen zijn gekomen, wel een hele dunne tak met kleine weerhaakjes die Gerard in zijn nek wist te raken en wederom een bloedzuiger die Gerard zijn hiel wist te vinden. Al schrijvende kijk ik uit op een lamp omgeven door muggen waar een groen/bruine gekko zich te goed aan doet en flikkert het licht soms door een vleermuis die op een meter over ons hoofd vliegt. En naast mij zit Gerard rustig een boek te lezen, genietend met op zijn schoot twee kittens die niet zonder elkaar kunnen en al slapende spinnen en snorren.  Zo is een einde gekomen aan onze eerste dag hier en heeft Mulu een onuitwisbare indruk op ons achtergelaten waarbij het bladgroen, mosgroen en grasgroen verbleekte bij het gifgroen.