Kennismaking met de pantanal

Bonito, het zeeaquarium van Zuid-Amerika. Daar waar je met een snorkel op twee kilometer mee de rivier af kan drijven in dit aquarium. Een van de hoogtepunten van deze reis. Nouja, wellicht een van de hoogtepunten van de volgende reis. We hadden hier namelijk een volle dag voor ingeruimd. Maar we wisten even niet dat we nog 3,5 uur moesten rijden vanaf het vliegveld, waar we pas om 0:45 aan kwamen. De taxi chauffeur was ook behoorlijk in de war toen we hem het adres van ons hotel lieten zien. Het feit dat hij geen Engels sprak, en wij geen Portugees, hielp ook niet bij de communicatie. Met behulp van een meisje uit een andere taxi begrepen we het probleem. We hebben ons bij een Ibis hotel af laten zetten om plan de campagne te maken. De beste optie was om Bonito te laten schieten en snel door te gaan naar de Pantanal, en daar een extra dag te pakken. We hadden al contact met een gids, dus dat was zo geregeld. Het gevolg was wel dat we na deze lange reisdag maar 6 uurtjes slaap zouden pakken en dan alweer opgehaald zouden worden. Maar we de reis voerde ons wel weer naar een hele mooie plek: Santa Clara pousada.
De tocht duurde zo'n zeven uur. Eerst naar de Stad Miranda en daarna met een 4wd nog een uur verder de natuur in. Je gaat naar de Amazone voor het regenwoud. Maar de pantanal is veel meer een savanne, waar je dus veel beter de dieren kunt spotten. Dat gaan vast weer veel mooie plaatjes opleveren.
De eerste activiteit die de volgende ochtend op het programma zou staan was vissen. Weet je nog hoe het vissen vroeger ging? Je had je bamboehengel met een dobbertje, lood en een stukje brood. Je gooide je haakje met het stukje brood in het water en ging zitten wachten tot je dobber ging bewegen. Hier in Brazilië wordt er ongeveer nog steeds zo gevist. Behalve dan dat het dobbertje achterwege wordt gelaten en het aas een stuk bloedend vlees is (van de koe). The catch of de day is hier namelijk pirahna! Nu zal je denken, geen dobber.... Dat zal ik uitleggen: op het moment dat je je aas het water in gooit voel je gelijk het geknabbel van de pirhana aan het vlees. Het is dan even wachten tot hij doorbijt en probeert weg te zwemmen. Dit is het moment om je hengel op te halen. De andere variant is dat hij van onderaf af het aas wegknabbelt en je je hengel weer moet ophalen zonder pirahna eraan. Onze gids had het vissen goed onder de knie. Maar wij hebben het toch niet slecht gedaan en samen ook drie visjes gevangen, en daarmee onze eigen lunch van deze middag. Bij terugkomst bij de pousada mochten ook de vier krokodillen delen in deze lunch. Door op een emmer te slaan kwamen ze al wat dichterbij. Maar ze ging pas echt fanatiek achter de pirahhna aan toen deze aan de hengel voor hun neus bungelde. Fantastisch om deze beesten van zo dichtbij in actie te zien. De gids was niet lullig en gaf uiteindelijk ook de andere krokodillen hun vissie.
Om 15:00 stonden we weer klaar voor de volgende trip. Dit keer een hike van 3 uur. Dus daar stonden we... met een lange broek, shirt met lange mouwen, pet en zonnebril.... in de volle zon van 36 graden. Met het tijdsverschil meegerekend is het nu precies het moment dat in Uitgeest de training begint. Het zou niet heel erg zijn om nu even van plaats te ruilen en even gezellig te ballen. Als vier diehards gingen we op pad:  de gids, Michel en wij. De tocht voerde ons door de open savanne, in de volle zon, door de 36 graden. Michel wilde eigenlijk na een half uur wel terug, maar de rest van de tocht zouden we veel meer schaduw hebben. En dus gingen we stug door. En dat klopte, steeds kwamen we weer een oase tegen met bomen, palmbomen en veel vegetatie op de grond. Maar ook met muggen, soms iets meer, maar meestal heel veel muggen. Voor ons liep de Braziliaanse gids van zo'n 1,5m. met zijn manchetten. Wanneer er overhangende takken waren dan ging hij erop los. Maar goed.... 1,5m... dus met mijn 2m waren er nog genoeg takken waar ik head first doorheen moest. Gelukkig had ik mijn pet op en dus enige bescherming. De bijzonderheden van de tocht waren, 1 hert (ver weg), 1 aap (hoog in de boom) en een aantal vogels (nog verder weg). Voor de rest heeft het opgeleverd: 1 oververhit lichaam, 2 overbelaste pezen en een verrekte lies. Maar we hebben ook tweemaal moeten rennen voor ons leven. Onderweg kwamen we nog een bizon tegen. Op zich niet zo vreemd, waren het niet dat de gids net een verhaal had verteld dat hij met een aantal Duitse toeristen 2,5 uur in een boom had gezeten omdat een bizon in de aanval ging.
Het tweede moment was dat we een stuk weiland over moesten steken met een aantal koeien erin, maar ook een stier. Deze stier keek al heel vals door ons, en dus hebben we het op een lopen gezet. Ik ben al nooit zo'n loper, maar soms zijn er momenten dat je toch je beste beentje even voor moet zetten. Wanneer je dan eindelijk weer bij de pousada bent dan is de beloning des te groter. Gelijk een koud biertje besteld (Brahma) terwijl we zaten te wachten op de Caprihna (zo lekker). Nu kunnen we relaxt uitkijken naar het eten van vanavond en de paarrijrit van morgenochtend....... hoeven we tenminste niet zelf te lopen.